#indetaxi

#indetaxi is het nooit saai


4 september 2022

Afgelopen voorjaar stond ik zomaar in de krant met mijn verhalen. Een journaliste die mij spontaan belde naar aanleiding van mijn blogs. Hoe leuk is dat?!!! Nog ff delen op mijn site natuurlijk!

#indetaxi is het nooit saai
TcTubantia juni 2022

Read More

Decemberstress


15 januari 2021

#decemberstress #leerlingenvervoer #speciaalonderwijs #iederedaganders

Thuis. Stilte. Een slok verse, hete koffie. “Zo, dat was een echte decemberstress-middag #indetaxi”, hoor ik mezelf zeggen. Ik glimlach.
Acht jochies, superactief, harde stemmen, korte lontjes. Bijna slaags. Door elkaar pratend en zingend.
Ik probeerde her en der af te leiden. Te ondertitelen (“x reageert niet, hij wil dat je m met rust laat.”), een beetje bij te sturen (anders zet je toch gewoon je mp3-speler op.”). Niets hielp. Ze hoorden t gewoon niet. De hoofdjes te druk.
Mijn hoofd kon de drukte niet aan. Ik besloot uit de taxi te stappen. We stonden toch nog veilig geparkeerd in n woonwijk. “Ik kan er even niet meer tegen. Ik kan zo niet rijden met al die onrust en ruzie. Jullie moeten er nu voor zorgen dat je wat rustiger kunt doen en geen ruzie meer maakt. Als je weer rustig bent, kom me maar halen dan ga ik weer rijden.”
Ik ging bij de taxi op de stoep staan: “diep ademhalen, voeten schouderbreedte, knieën van het slot”, sprak ik mezelf toe.
Al snel stapte jochie 1 uit: “ik raak helemaal overprikkeld. Zo word ik ook nog boos en dat wil ik niet.” “Wat fijn dat jij zo goed de grens voelde aankomen!”
Kind 2 stapte uit de taxi. Hetzelfde verhaal.
Kind 3 stapte uit de taxi. Hij wilde naar huis gaan lopen. Gelukkig wou hij ook praten.
Ik vroeg ze of ze snapten wat er in de taxi gebeurde. Kind 1 ging t uitleggen. Zo mooi, hij wist precies kind 3 niet te triggeren: “iemand zegt iets, iemand anders wordt boos en zegt iets terug, dan wordt die ene ook boos en zegt iets terug, wordt de ander nog veel bozer. Zo gaat t door tot iemand ontploft en dan stoppen de kinderen nooit meer, helemaal niet als andere kinderen er iets op zeggen!”
Ondertussen was het binnen in de taxi rustiger geworden.
Ik vroeg aan de 3 op de stoep of t een idee zou zijn om gewoon even samen te blijven staan. “Als je je weer rustig genoeg voelt dan zeg je het en dan stappen we in en gaan we.”
En zo ging t. We haalden diep adem en stapten in de taxi. Stuiterballetje naast me fluisterde: “sorry, taxichauffeur, ik moest nog even heel hard schreeuwen en toen was ik het kwijt. Ik ben nu weer rustig.”
En zo reden we redelijk rustig en vooral veilig naar huis.

Read More

#indetaxi Keuzes


28 oktober 2019

#indetaxi #storm #oordoppen #druk #keuzes #leerlingenvervoer

De wittebroodsweken van na de zomervakantie zijn voorbij. Er zijn weer kleine en grotere conflicten tussen de kids. Allemaal op zoek naar de eigen plek in de groep.

Zo stormachtig als buiten is het dan vaak ook binnen in de taxi. Ik zet de bus maar eens even langs de kant. “Jongens, jullie zijn zo druk dat ik niet meer goed op de weg kan letten. Ik heb al een paar keer gevraagd of jullie iets rustiger kunnen doen. Ik ga pas weer rijden als ik merk dat het echt rustiger is.”

Het wordt rustiger en ik ga weer door. Vijf minuten ongeveer. Ik trek de drukte niet en merk dat ik echt boos begin te worden. De bus maar weer langs de kant. Ze begrijpen het onmiddellijk. “Hé, jonguh, stil nou, anders komen we nooit thuis!”, roepen ze elkaar toe. Ze vinden elkaar allemaal irritant. Mij ook.

Ik geef aan dat ik zo echt niet kan rijden en dat ik er boos van geworden ben. Ik doe ze een voorstel: “jullie mogen kiezen: A. ik krijg hele goede oordoppen van jullie of B. er wordt met normale stem over normale onderwerpen gesproken (lees: geen sex, piemels, n-woord of iemand erge ziektes wensen). Of C. je belt vanavond allemaal naar de planning om een andere taxichauffeur.”

Tot mijn verrassing moet ik blijven. (Want ik ben nog lang zo streng nog niet als ….). Verhelderend zeg maar 🙃😂.

Het laatste stuk was t in ieder geval een stuk rustiger 😀. Iedereen veilig thuis.

Read More

#indetaxi #denkertje #verkouden


14 december 2018

#indetaxi #denkertje #verkouden

#indetaxi Verkouden?

Een frisse winterochtend. koude wind. Rillend, wegkruipend in mijn kraag bel ik aan bij jochie. De deur gaat open. “Goedemorgen!”, begin ik opgewekt, zoals iedere ochtend.
Ons altijd zo wakkere en heldere jochie, reageert stilletjes: “hooooooooi”, klinkt het zachtjes. Hij trekt de deur rustig achter zich dicht, loopt een paar passen en staat stil. Kijkt me half aan “Goede……. “ en kijkt weer weg. “… morgen”, vul ik gedachten aan. Ik zie een jochie met naar binnen gekeerde ogen, de blik ver weg ook.

We lopen een paar passen verder. En staan weer stil. Ik kijk eens goed naar ‘m. Ik kan als het ware het raderwerk in zijn hoofdje zien én horen werken. Ik vraag voorzichtig: “hoe is het met je?”
Geen antwoord.

We lopen weer twee stappen en staan stil.
Hij gaat rechtop staan en kijkt me aan: “weet je chauffeur?” Stilte.
“Zeg eens”, nodig ik hem uit. Ondertussen al wel nieuwsgierig naar wat er in dat hoofdje omgaat.
“Weet je, chauffeur, ik geloof dat ik een soort van verkouden ben of zoiets.”  Het komt er aarzelend uit. Ik vraag hem hoe hij daar zo bij komt, waarom hij dat denkt. Bedachtzaam klinkt het: “nou, ik moet veel hoesten, en soms ook niezen, ik heb een snotneus en soms klinkt mijn stem heel raar ineens!” Een paar blauwe ogen kijken mij vragend aan.

Ik antwoord dat dat volgens mij betekent dat hij echt verkouden is. “Echt waar?” “ja, jochie, je bent echt verkouden.” Hij kijkt me aan, een heldere blik nu. “O, oke.”

En springt vervolgens opgewekt en kletsend als altijd de bus in.

Read More

#indetaxi #loslaten #incident


22 november 2018

#indetaxi #loslaten #incident

#indetaxi #proces #reflectie #verantwoordelijkheid #loslaten #stress #pubers #vriendschap #incident

De afgelopen maanden heb ik geworsteld met de kids in mijn bus. Het lukte me maar niet om m’n rust te bewaren in het proces van de kinderen. Ik moest echt even mentaal afstand nemen en eens kritisch in de spiegel kijken. Dat lukte niet meteen, maar al snel werd me duidelijk dat ik worstel met vragen als:
“wil ik negativiteit zoveel aandacht blijven geven?”
“wat kan ik doen/ moet ik iets doen… aan gedrag van bepaalde kinderen, die naar mijn idee geen goed gevoel hebben voor de negativiteit die zij inbrengen, geen respect hebben voor anderen, nog veel te veel op zichzelf gericht zijn?”
“reageer ik niet teveel vanuit mijn eigen opvattingen en hartepijnen? Mag ik ze niet meer vertrouwen en meer verantwoordelijkheid geven om dingen zelf op te lossen? Durf ik dat aan?”

Nieuwe week.
Na een relatief rustige maandag, een heftige dinsdagochtend.
Jochies op de achterbank vliegen elkaar letterlijk in de haren. Het zat er naar mijn idee al een tijd aan te komen. Er moet iets duidelijk worden in hun relatie: zijn ze beste vrienden of niet? En wat betekent dat dan? Na een paar incidenten doordat ze elkaar steeds uitdagen, de mond snoeren en uitschelden is het nog niet klaar.
Ik spreek mezelf moed in: “rustig blijven!. Ja. Kun je nog veilig naar school komen? Ja. Is er gevaar voor de andere kinderen? Nee. Laat gaan dan.” Op hun geroep om ingrijpen antwoord ik: “Nee, ik grijp niet in! Jullie zijn allebei aan het vechten, dus je hebt allebei iets gedaan. Los het dan ook zelf maar op! Ik wil niet dat de andere kinderen te laat op school gaan komen omdat jullie je weer eens niet gedragen.”
Ze stoppen niet.
Op de bank ervoor raken er een paar in lichte paniek: “chauffeur, zet de bus maar langs de kant, ze slaan elkaar helemaal in elkaar!” Ik check via de achterspiegel hoe het er voor staat daar op de achterbank en besluit gewoon door te rijden. “Jongens dit is iets wat ze zelf moeten oplossen, niet iets waar jullie bezorgd om hoeven te zijn. Ik wil dat jullie gewoon op tijd op school komen. Ik ga geen slecht gedrag meer belonen.” Gelukkig snappen ze dat een beetje en keert de rust op die bank wat terug.
Op de achterbank gaat het echter door. “Jongens, even voor de duidelijkheid: jullie lossen dit zelf op. Als het vanmiddag niet is opgelost dan kan je niet met de bus mee, dan moet je je ouders bellen om je van school op te halen. Jullie vechten nu samen, neem je verantwoordelijkheid en los het ook samen op!”
Ze stoppen niet.
Ondertussen zijn we nog maar 10 minuutjes van school. Hoor ik van de achterbank komen: “hé X. laten we maar stoppen, want dit gaat echt uit de hand lopen anders! Laten we allebei stil zijn en ook niets meer zeggen!” Ik glimlach om zoveel verstandigheid ineens. Er klinkt nog wat protest en er wordt nog wat heen en weer gesteggeld, maar uiteindelijk is het dan toch rustig. We kunnen ook iedereen op tijd op school afzetten.

Ik stop tenslotte bij de school van de achterbankjochies. Meestal rennen ze zo snel mogelijk de bus uit, maar nu wordt er wat om me heen gedraald. Ik vraag of er iets is. Twee wat blozende koppies kijken me aan. Ze geven me een hand en zeggen: “sorry voor het incident.”
Ik zeg ben ontzettend blij met dit gebaar. Ze doen het helemaal zelf. Ik zeg ze dat ook, maar vraag toch ook nog even: “én, kunnen jullie vanmiddag met de bus mee?” Ja, hoor we hebben het weer goed gemaakt!” Ik monster de blikken nog eens even. Het klopt wat ze zeggen. Ik steek mijn duim omhoog: “jongens ik ben trots op jullie en ontzettend blij hiermee!”.

De rest van de week blijkt dat het nieuw gevonden evenwicht tussen de jochies, maar ook tussen de kids onderling en met mij nog wat precair is.

Maar het voelt wel als een nieuwe fase. Er is meer rust, meer plezier.
Ik geniet.

En nu maar weer zien wat de komst van de Sint en de kersttijd teweeg gaat brengen.  De eerste stress om verlanglijstjes, lootjes trekken & surprise maken is al gesignaleerd.

Read More

#indetaxi #uitdaging


17 oktober 2018

#indetaxi #uitdaging

#indetaxi #uitdaging #leerlingenvervoer #bemoei

Een nieuw schooljaar. Ik heb een lijstje met kinderen die ik ga vervoeren. Ik bel de ouders: “ik ben chauffeur, klopt het dat ik …. naar school breng vanaf aanstaande maandag? Zijn er nog bijzondere dingen die ik moet weten, zodat ik goed op situaties kan inspelen?” Zo ongeveer stel ik me voor.

Vrijwel meteen krijg ik te horen dat het een pittige groep is en dat er vorig jaar 3 chauffeurs op zijn ‘afgeknapt’. Het zijn allemaal kinderen met ADHD/ Autisme gelinkte leer- en gedragsvragen.  “Maar natuurlijk is…… een leuke jongen. Hij houdt van duidelijkheid, je moet hem echt strak houden.” Dat is ongeveer het antwoord dat ik van bijna alle ouders krijg.

Vanaf de eerste rit is snel duidelijk wat de ouders bedoelden te zeggen. De kinderen vertrouwen elkaar niet. Commentaar wordt geformuleerd als: “bemoei je er niet mee!” of “jij altijd met je stomme…..!” Het is ook al snel duidelijk dat er tussen een paar kinderen fysieke en mentale afstand nodig is. Daar is de afgelopen jaren te veel en te vaak iets negatiefs gebeurd.

Er is één kind dat de boventoon voert. “Bemoei je er niet mee!, Doe niet zo stom! Hou nou eens op!” zijn normale uitdrukkingen voor hem.Hij heeft echt geen idee dat de woorden -én de toon waarmee hij ze uitspreekt-  direct heftige reacties bij anderen teweeg brengen. Ook bij mij.

Ik mag me ook ‘nergens mee bemoeien.’ Dan hebben ze aan mij een ‘slechte.’ Zulk onaardig gedrag tolereer ik niet. Ik tolereer geen pesterij, uitsluiting of alles wat daar op lijkt. “Iedereen mag met deze bus mee en iedereen moet zich prettig voelen in deze bus. Daar moeten jullie dus allemaal samen voor zorgen! Ik merk echter dat ze dit niet vatten: “ik deed toch niks?!”

Oké, pffff; een groep met een uitdaging dus!

Read More
Back to top