Uncategorized
#indetaxi #loslaten #incident
#indetaxi #loslaten #incident
#indetaxi #proces #reflectie #verantwoordelijkheid #loslaten #stress #pubers #vriendschap #incident
De afgelopen maanden heb ik geworsteld met de kids in mijn bus. Het lukte me maar niet om m’n rust te bewaren in het proces van de kinderen. Ik moest echt even mentaal afstand nemen en eens kritisch in de spiegel kijken. Dat lukte niet meteen, maar al snel werd me duidelijk dat ik worstel met vragen als:
“wil ik negativiteit zoveel aandacht blijven geven?”
“wat kan ik doen/ moet ik iets doen… aan gedrag van bepaalde kinderen, die naar mijn idee geen goed gevoel hebben voor de negativiteit die zij inbrengen, geen respect hebben voor anderen, nog veel te veel op zichzelf gericht zijn?”
“reageer ik niet teveel vanuit mijn eigen opvattingen en hartepijnen? Mag ik ze niet meer vertrouwen en meer verantwoordelijkheid geven om dingen zelf op te lossen? Durf ik dat aan?”
Nieuwe week.
Na een relatief rustige maandag, een heftige dinsdagochtend.
Jochies op de achterbank vliegen elkaar letterlijk in de haren. Het zat er naar mijn idee al een tijd aan te komen. Er moet iets duidelijk worden in hun relatie: zijn ze beste vrienden of niet? En wat betekent dat dan? Na een paar incidenten doordat ze elkaar steeds uitdagen, de mond snoeren en uitschelden is het nog niet klaar.
Ik spreek mezelf moed in: “rustig blijven!. Ja. Kun je nog veilig naar school komen? Ja. Is er gevaar voor de andere kinderen? Nee. Laat gaan dan.” Op hun geroep om ingrijpen antwoord ik: “Nee, ik grijp niet in! Jullie zijn allebei aan het vechten, dus je hebt allebei iets gedaan. Los het dan ook zelf maar op! Ik wil niet dat de andere kinderen te laat op school gaan komen omdat jullie je weer eens niet gedragen.”
Ze stoppen niet.
Op de bank ervoor raken er een paar in lichte paniek: “chauffeur, zet de bus maar langs de kant, ze slaan elkaar helemaal in elkaar!” Ik check via de achterspiegel hoe het er voor staat daar op de achterbank en besluit gewoon door te rijden. “Jongens dit is iets wat ze zelf moeten oplossen, niet iets waar jullie bezorgd om hoeven te zijn. Ik wil dat jullie gewoon op tijd op school komen. Ik ga geen slecht gedrag meer belonen.” Gelukkig snappen ze dat een beetje en keert de rust op die bank wat terug.
Op de achterbank gaat het echter door. “Jongens, even voor de duidelijkheid: jullie lossen dit zelf op. Als het vanmiddag niet is opgelost dan kan je niet met de bus mee, dan moet je je ouders bellen om je van school op te halen. Jullie vechten nu samen, neem je verantwoordelijkheid en los het ook samen op!”
Ze stoppen niet.
Ondertussen zijn we nog maar 10 minuutjes van school. Hoor ik van de achterbank komen: “hé X. laten we maar stoppen, want dit gaat echt uit de hand lopen anders! Laten we allebei stil zijn en ook niets meer zeggen!” Ik glimlach om zoveel verstandigheid ineens. Er klinkt nog wat protest en er wordt nog wat heen en weer gesteggeld, maar uiteindelijk is het dan toch rustig. We kunnen ook iedereen op tijd op school afzetten.
Ik stop tenslotte bij de school van de achterbankjochies. Meestal rennen ze zo snel mogelijk de bus uit, maar nu wordt er wat om me heen gedraald. Ik vraag of er iets is. Twee wat blozende koppies kijken me aan. Ze geven me een hand en zeggen: “sorry voor het incident.”
Ik zeg ben ontzettend blij met dit gebaar. Ze doen het helemaal zelf. Ik zeg ze dat ook, maar vraag toch ook nog even: “én, kunnen jullie vanmiddag met de bus mee?” Ja, hoor we hebben het weer goed gemaakt!” Ik monster de blikken nog eens even. Het klopt wat ze zeggen. Ik steek mijn duim omhoog: “jongens ik ben trots op jullie en ontzettend blij hiermee!”.
De rest van de week blijkt dat het nieuw gevonden evenwicht tussen de jochies, maar ook tussen de kids onderling en met mij nog wat precair is.
Maar het voelt wel als een nieuwe fase. Er is meer rust, meer plezier.
Ik geniet.
En nu maar weer zien wat de komst van de Sint en de kersttijd teweeg gaat brengen. De eerste stress om verlanglijstjes, lootjes trekken & surprise maken is al gesignaleerd.
Read More#indetaxi #uitdaging
#indetaxi #uitdaging
#indetaxi #uitdaging #leerlingenvervoer #bemoei
Een nieuw schooljaar. Ik heb een lijstje met kinderen die ik ga vervoeren. Ik bel de ouders: “ik ben chauffeur, klopt het dat ik …. naar school breng vanaf aanstaande maandag? Zijn er nog bijzondere dingen die ik moet weten, zodat ik goed op situaties kan inspelen?” Zo ongeveer stel ik me voor.
Vrijwel meteen krijg ik te horen dat het een pittige groep is en dat er vorig jaar 3 chauffeurs op zijn ‘afgeknapt’. Het zijn allemaal kinderen met ADHD/ Autisme gelinkte leer- en gedragsvragen. “Maar natuurlijk is…… een leuke jongen. Hij houdt van duidelijkheid, je moet hem echt strak houden.” Dat is ongeveer het antwoord dat ik van bijna alle ouders krijg.
Vanaf de eerste rit is snel duidelijk wat de ouders bedoelden te zeggen. De kinderen vertrouwen elkaar niet. Commentaar wordt geformuleerd als: “bemoei je er niet mee!” of “jij altijd met je stomme…..!” Het is ook al snel duidelijk dat er tussen een paar kinderen fysieke en mentale afstand nodig is. Daar is de afgelopen jaren te veel en te vaak iets negatiefs gebeurd.
Er is één kind dat de boventoon voert. “Bemoei je er niet mee!, Doe niet zo stom! Hou nou eens op!” zijn normale uitdrukkingen voor hem.Hij heeft echt geen idee dat de woorden -én de toon waarmee hij ze uitspreekt- direct heftige reacties bij anderen teweeg brengen. Ook bij mij.
Ik mag me ook ‘nergens mee bemoeien.’ Dan hebben ze aan mij een ‘slechte.’ Zulk onaardig gedrag tolereer ik niet. Ik tolereer geen pesterij, uitsluiting of alles wat daar op lijkt. “Iedereen mag met deze bus mee en iedereen moet zich prettig voelen in deze bus. Daar moeten jullie dus allemaal samen voor zorgen! Ik merk echter dat ze dit niet vatten: “ik deed toch niks?!”
Oké, pffff; een groep met een uitdaging dus!
#indetaxi #balans #positiviteit
#indetaxi #leerlingenvervoer #groepsdynamiek #energie #humeur #dekrachtvanmuziek #dekrachtvanpositiviteit
Ik ben weer chauffeur. Ik geniet van het zelf kunnen rijden en van een groep leerlingen!
#balans
De balans opmaken… waar ik in de zomervakantie mee begonnen ben… is wel klaar.
Ik ben er aan toe om echt met mensen aan het werk te mogen. Ik wil mijn kwaliteiten beter kunnen benutten. En ook economisch weer op eigen benen staan.
#groepsdynamiek
Voorlopig vooral aan het genieten van weer zelf rijden. Maar o, o, o, o! Die leerlingen.. ‘t is wel een pittige groep! Al bij de kennismaking met de ouders van de kinderen, hoor ik dat het de afgelopen jaren al niet makkelijk was deze groep kinderen in één busje. En dat heb ik ook gemerkt vanaf de eerste dag. Ik heb moeite om mijn eigen positieve zelf te blijven in een groepsdynamiek waarin kinderen zo negatief naar elkaar kunnen zijn. Binnenkort meer hierover.
Deze vrijdag was ik echt moe, moe én moe. Ik kon weinig van de kinderen hebben en echt, echt, echt; dat wat ze zich iedere rit (in de ochtend én in de middag) voornemen….. het lukt ze nauwelijks op dit moment.
Ik verheugde me er daarom ook op om vroeg klaar te zijn. Ik had gevraagd geen ritten meer te krijgen na de schoolroute, vanwege een privé-afspraak. Die afspraak ging op het laatste moment niet door, maar dat leek me heerlijk: vrij!!!! rust!!! Met dat mooie weer even lekker naar buiten! Maar… ik voelde niet eens meer de fut om naar buiten te gaan..
#positiviteit #dekrachtvanmuziek
Pling, ping, de boordcomputer: of ik alsjebliefalsjebliefalsjeblief toch nog een rit kon doen. “Oké”, dacht ik: “eentje kan nog wel.”. ………………………. en dat maakte mijn dag weer goed!
Ik bracht een opgewekte jongeman naar een zorgboerderij. We waren meteen in gesprek. Hij vertelde over zijn school, over hoe leuk hij het vond op de zorgboerderij. Maar ook over zijn hobby’s zoals muziek maken. Hij was begonnen met het leren bespelen van een instrument. Op mijn vraag wat hij dan leuke muziek vond, liet hij me via zijn telefoon allerlei muziek horen. We werden er allebei vrolijk van! Voor we het wisten zaten we gezellig samen te zingen, te rocken en te ‘beatboxen’ op oa. “Billy Jean” van Michael Jackson, “Bohemian Rhapsody” van Queen, “Jailhouse Rock” van Elvis Presley en een nummer van Coldplay. We vonden het haast jammer toen we bij de zorgboerderij waren.
“Bedankt voor de gezelligheid!”, zeiden we tegen elkaar.
#balans
Op weg naar huis merkte ik hoe ik door dit ritje veel vrolijker was geworden en dat ik me veel energieker voelde. Dat dus, wat positiviteit met je doet en wat muziek met je kan doen!
Het weekend kon beginnen! Als eerste ben ik maar ns ff lekker gaan sporten en zaterdagmiddag staat er een wandeling in goed gezelschap op het programma!
Read More
#indetaxi #balans opmaken (4) #geluk
#indetaxi #balans opmaken (4) #geluk
#geluk #vermoeid #verwonderd #talent #kids #jongeren #specialebehoeften #leerlingenvervoer
He
t is vakantie. In de schaduw geniet ik van het mooie weer. In de stoel naast mij ligt een kat te snurken. Ik kijk de tuin wat rond en mijmer over het afgelopen schooljaar #indetaxi.
Wat is het toch, dit werk #indetaxi… dit werk dat ik nooit echt heb geambieerd, maar dat mij wel gelukkig maakt? Een balans opmaken. Ik schreef blogs over #vermoeid #verwondering en #geluk. Vandaag over #geluk
#Geluk… tja, wat is dat eigenlijk? Nauwelijks te beschrijven.
Met een vriend had ik het een keer of geluk en ongeluk. Wat dat is, hoe dat in je leven komt en gaat.… “Als een ongeluk in een klein hoekje zit, zit geluk bijna overal!”, dat was onze conclusie. We grinnikten wat…… zo’n tegeltjeswijsheid…… maar ik zag het meteen voor me: de ruimte gevuld met geluk….Je moet het kunnen zien. Ik ben blij dat ik dat ook van huis uit heb meegekregen… bijna altijd te kunnen zien wat van belang is, waar je innig tevreden mee bent, trots op; wat je doet glimlachen en grinniken, wat je ontroert en levend doet voelen….
Ja, #levend voelen… dat gebeurt wel #indetaxi! Er is immers geen dag hetzelfde. Steeds weer een uitdaging om al mijn vaardigheden, kennis en talent in te zetten. Groeien, iedere dag weer.
Het wordt uiteindelijk ook ‘gezien’. Erkenning dus ….voor mij……daar ben ik ook gevoelig voor…… Als eerste door de kinderen zelf. Beginnend bij weerstand (“waarom zit jij bij ons in de bus?” “ik vind jou stom, ik mag helemaal niets van jou!” ‘Ik hak je kop eraf, k… begeleider!”), naar tolerantie, naar waardering (“begeleider, mag ik…….?”). Dit alles overigens in golfbewegingen op en neer, heen en weer. Soms heftig, soms rustig.
Ik ontdek en ontwikkel mijn talenten; ik leer mezelf beter kennen. Eén van de mooiste ontdekkingen vond ik dat ik #geduld blijk te hebben (ja, echt waar!). Geduld. Ik heb rust en kan de kinderen de tijd geven die ze nodig hebben om iets te snappen en dan vervolgens te reageren.
Ik ben #streng en #lief tegelijkertijd (dat zijn de woorden van één van de kinderen overigens); het talent om te zien wat ze echt nodig hebben. Me niet blind staren op het gedrag… maar er achter proberen te kijken. Daarover met zowel de kids zelf, als hun ouders/verzorgers als school over te kunnen communiceren.
De gave om van de kleine dingen te genieten, een stille glimlach – en soms een hele brede grijns!- heb ik dan op mijn gezicht. Kunnen genieten als de kids goed met elkaar omgaan en het redelijk rustig is in de bus; als de zon schijnt en de kinderen ook de mooie wolkjes zien…
Tja, geluk zit bijna overal… echt waar! Ik aai de kat, die er niet eens wakker van wordt. Ik kijk de tuin eens rond en neem nog maar eens een slok koffie… en glimlach.
Read More#heimwee #vader #sterfdag #thuis
Heimwee
#heimwee #vader #sterfdag #thuis
Vandaag 3 september is de sterfdag van mijn vader. Al weer 39 jaar geleden. Ik ben inmiddels ouder dan hij ooit is geworden. Ik heb nog slechts een vaag beeld van hem. Van hoe hij er uit zag, van zijn stem, van zijn geur. Maar nooit heb ik vergeten de warmte van zijn lijf, de geur van z’n verse sjek. De vrolijkheid in zijn ogen als hij muziek aan het maken was of een of ander mooi meubelstuk……………of ons aan het plagen was. De ernst en warmte waarmee hij van mij probeerde afscheid te nemen…hij wist dat hij stervende was.
En het is ook niet zozeer dat ik hem mis…. ik weet nauwelijks meer hoe het is om een vader te hebben. Ik vind het soms zelfs gek om te zien dan vrienden van mijn generatie nog ouders hebben die leven; dat dat kan.
Maar toch……..
Toch is hij de laatste tijd weer veel in mijn gedachten, in mijn hart. Een liefde die ik voel, met een soort terugwerkende kracht. Kunnen waarderen wie hij was. Wat we van hem geleerd hebben en hoe hij er voor ons was. De enorme dankbaarheid daarvoor ook. Kort was hij er, maar hij was er!
Toch….. nee, het is niet ‘missen’; wel heb ik een soort gevoel van heimwee, terwijl ik echt niet de behoefte heb om weer kind te worden. Het leven is goed zo nu. …. misschien is dat het wel, dat ik aan hem denk. Mijn levensweg van de laatste jaren…waar eigen keuzes maken lastig, maar nodig was. Ik kom zoetjes aan weer thuis… bij mezelf….
PS. ik vond het een beetje kwetsbaar stukje: waarom zou ik zo’n gedachte op social media willen delen? En respecteren mensen dit voor mij kwetsbare, intieme? Eigenen ze zich het niet toe? Ik vraag geen troost, geen bemoediging, noch advies. Mensen mogen best weten dat ik blij ben, trots op ‘t nest waar ik vandaan kom. En ja, ook bij ons thuis was er wel eens ruzie, waren we ook wel eens niet zo aardig of makkelijk in de omgang, waren we lang niet altijd blij en gelukkig. Ik geloof eigenlijk dat ik vooral ook met mensen wil delen dat verlies dus echt je hele leven met je mee gaat en in iedere fase van je leven er weer anders uitziet.
Read More#indetaxi #balans opmaken (3) #verwondering
#indetaxi #verwondering
#balansopmaken #geluk #vermoeid #verwonderd #talent #jongeren #kinderen #specialebehoeften #leerlingenvervoer.
Wat is het toch, dit werk #indetaxi… dit
werk dat ik nooit echt heb geambieerd, maar dat mij wel gelukkig maakt?
Een balans opmaken. Ik schreef blogs over #vermoeid #verwondering en #geluk. Vandaag over #verwondering.
Verwondering over
……….hoe kinderen me uitdagen en verrassen. Eigenlijk is dit werk ook een continue spiegelen, reflecteren en confronteren. Mijn eigen hick-ups in het leven. Mijn normen en waarden., mijn opvattingen, mijn manieren van doen, mijn angstjes en dromen. Ik weet niet of jullie je er wat bij kunnen voorstellen.. maar o, o, o! Een simpel voorbeeld: ”begeleider, jij zei net …., maar wij mogen dat nooit van jou zeggen!”
“Wij mogen nooit snoepzakjes op straat gooien van jou, maar mijn vader doet dat gewoon, dat ruimt de gemeente wel op zegt hij! “
“Kijk daar wat een stom mens!” “Hoe weet jij zo zeker dat het een stom mens is, je kent hem helemaal niet.” “Maar toch issie stom!” “Waarom dan?” “Stomme jas!” “O, nou die meneer en zijn vrienden vinden het waarschijnlijk een hele mooie jas. En ook al vind jij de jas stom, die meneer kan best wel heel aardig zijn.”
“Is xxxxx echt een erg woord? dat geloof ik niet!” “Dat is een erg woord jongen, daarmee doe je mensen pijn.” “Huh, een woord geeft toch geen blauwe plek.” Nee jongen, dat klopt, maar dat doet wel zeer in iemands hart! “ “O.” Dat is een beetje moeilijk zie ik. Dat moet even worden verwerkt.
………hoe kinderen toch dingen oppikken en wat doen -voor zo lang als het duurt en hen past- met wat er in de bus gezegd en gedaan wordt: “He J.…, dat woord mag je niet zeggen hoor! Daarmee doe je iemand pijn in z’n hart! Vraag maar aan de begeleider!”
Jochie vraagt of ie (scheldwoord) wel mag zeggen. Ik antwoord dat ie dat zelf wel weet inmiddels, “want wat gebeurt er als ik dat tegen jou zou zeggen?” “Dan word ik boos!” “Waarom zou je het dan wel tegen iemand anders zeggen, jochie?” Stilte. Maanden m’n best doen om rustig te blijven en verschillende aanpakken verder… hij snapt ‘t!. In ieder geval voor nu.
Of een ander moment: ik zit als begeleider tussen de kids en ineens realiseer ik me dat het relatief stil is. De kinderen kijken naar buiten, ze kletsen en ze maken grapjes.
Na al die onrust en moeite om het groepsgebeuren in goede banen te leiden, zijn er steeds meer momentjes van deze rust, realiseer ik me. En dan zit ik stiekem enorm te genieten en me te verwonderen over wat er allemaal mogelijk is met deze kinderen.
……hoe kinderen hun waardering laten blijken: een jochie dat ik vrij strak heb gehouden om te voorkomen dat hij de prikkels niet meer de baas zou zijn, vraagt: “begeleider mag ik naast jou komen zitten als .. er vanmiddag niet is?” Na weken met momenten van boosheid, agressie en schelden. Hij wil naast me komen zitten.
Het is mooi om in de vakantie deze momenten weer even voorbij te laten komen.. me te verwonderen om de enorme rijkdom van de hersenkronkels: iedereen zit echt anders in elkaar! Eigenlijk zit ik gewoon even door te verwonderen en te genieten………..Tijd voor koffie!
Read More