#decemberstress #leerlingenvervoer #speciaalonderwijs #iederedaganders
Thuis. Stilte. Een slok verse, hete koffie. “Zo, dat was een echte decemberstress-middag #indetaxi”, hoor ik mezelf zeggen. Ik glimlach.
Acht jochies, superactief, harde stemmen, korte lontjes. Bijna slaags. Door elkaar pratend en zingend.
Ik probeerde her en der af te leiden. Te ondertitelen (“x reageert niet, hij wil dat je m met rust laat.”), een beetje bij te sturen (anders zet je toch gewoon je mp3-speler op.”). Niets hielp. Ze hoorden t gewoon niet. De hoofdjes te druk.
Mijn hoofd kon de drukte niet aan. Ik besloot uit de taxi te stappen. We stonden toch nog veilig geparkeerd in n woonwijk. “Ik kan er even niet meer tegen. Ik kan zo niet rijden met al die onrust en ruzie. Jullie moeten er nu voor zorgen dat je wat rustiger kunt doen en geen ruzie meer maakt. Als je weer rustig bent, kom me maar halen dan ga ik weer rijden.”
Ik ging bij de taxi op de stoep staan: “diep ademhalen, voeten schouderbreedte, knieën van het slot”, sprak ik mezelf toe.
Al snel stapte jochie 1 uit: “ik raak helemaal overprikkeld. Zo word ik ook nog boos en dat wil ik niet.” “Wat fijn dat jij zo goed de grens voelde aankomen!”
Kind 2 stapte uit de taxi. Hetzelfde verhaal.
Kind 3 stapte uit de taxi. Hij wilde naar huis gaan lopen. Gelukkig wou hij ook praten.
Ik vroeg ze of ze snapten wat er in de taxi gebeurde. Kind 1 ging t uitleggen. Zo mooi, hij wist precies kind 3 niet te triggeren: “iemand zegt iets, iemand anders wordt boos en zegt iets terug, dan wordt die ene ook boos en zegt iets terug, wordt de ander nog veel bozer. Zo gaat t door tot iemand ontploft en dan stoppen de kinderen nooit meer, helemaal niet als andere kinderen er iets op zeggen!”
Ondertussen was het binnen in de taxi rustiger geworden.
Ik vroeg aan de 3 op de stoep of t een idee zou zijn om gewoon even samen te blijven staan. “Als je je weer rustig genoeg voelt dan zeg je het en dan stappen we in en gaan we.”
En zo ging t. We haalden diep adem en stapten in de taxi. Stuiterballetje naast me fluisterde: “sorry, taxichauffeur, ik moest nog even heel hard schreeuwen en toen was ik het kwijt. Ik ben nu weer rustig.”
En zo reden we redelijk rustig en vooral veilig naar huis.