Berichten
#indetaxi is het nooit saai
Afgelopen voorjaar stond ik zomaar in de krant met mijn verhalen. Een journaliste die mij spontaan belde naar aanleiding van mijn blogs. Hoe leuk is dat?!!! Nog ff delen op mijn site natuurlijk!
Decemberstress
#decemberstress #leerlingenvervoer #speciaalonderwijs #iederedaganders
Thuis. Stilte. Een slok verse, hete koffie. “Zo, dat was een echte decemberstress-middag #indetaxi”, hoor ik mezelf zeggen. Ik glimlach.
Acht jochies, superactief, harde stemmen, korte lontjes. Bijna slaags. Door elkaar pratend en zingend.
Ik probeerde her en der af te leiden. Te ondertitelen (“x reageert niet, hij wil dat je m met rust laat.”), een beetje bij te sturen (anders zet je toch gewoon je mp3-speler op.”). Niets hielp. Ze hoorden t gewoon niet. De hoofdjes te druk.
Mijn hoofd kon de drukte niet aan. Ik besloot uit de taxi te stappen. We stonden toch nog veilig geparkeerd in n woonwijk. “Ik kan er even niet meer tegen. Ik kan zo niet rijden met al die onrust en ruzie. Jullie moeten er nu voor zorgen dat je wat rustiger kunt doen en geen ruzie meer maakt. Als je weer rustig bent, kom me maar halen dan ga ik weer rijden.”
Ik ging bij de taxi op de stoep staan: “diep ademhalen, voeten schouderbreedte, knieën van het slot”, sprak ik mezelf toe.
Al snel stapte jochie 1 uit: “ik raak helemaal overprikkeld. Zo word ik ook nog boos en dat wil ik niet.” “Wat fijn dat jij zo goed de grens voelde aankomen!”
Kind 2 stapte uit de taxi. Hetzelfde verhaal.
Kind 3 stapte uit de taxi. Hij wilde naar huis gaan lopen. Gelukkig wou hij ook praten.
Ik vroeg ze of ze snapten wat er in de taxi gebeurde. Kind 1 ging t uitleggen. Zo mooi, hij wist precies kind 3 niet te triggeren: “iemand zegt iets, iemand anders wordt boos en zegt iets terug, dan wordt die ene ook boos en zegt iets terug, wordt de ander nog veel bozer. Zo gaat t door tot iemand ontploft en dan stoppen de kinderen nooit meer, helemaal niet als andere kinderen er iets op zeggen!”
Ondertussen was het binnen in de taxi rustiger geworden.
Ik vroeg aan de 3 op de stoep of t een idee zou zijn om gewoon even samen te blijven staan. “Als je je weer rustig genoeg voelt dan zeg je het en dan stappen we in en gaan we.”
En zo ging t. We haalden diep adem en stapten in de taxi. Stuiterballetje naast me fluisterde: “sorry, taxichauffeur, ik moest nog even heel hard schreeuwen en toen was ik het kwijt. Ik ben nu weer rustig.”
En zo reden we redelijk rustig en vooral veilig naar huis.
#indetaxi #loslaten #incident
#indetaxi #loslaten #incident
#indetaxi #proces #reflectie #verantwoordelijkheid #loslaten #stress #pubers #vriendschap #incident
De afgelopen maanden heb ik geworsteld met de kids in mijn bus. Het lukte me maar niet om m’n rust te bewaren in het proces van de kinderen. Ik moest echt even mentaal afstand nemen en eens kritisch in de spiegel kijken. Dat lukte niet meteen, maar al snel werd me duidelijk dat ik worstel met vragen als:
“wil ik negativiteit zoveel aandacht blijven geven?”
“wat kan ik doen/ moet ik iets doen… aan gedrag van bepaalde kinderen, die naar mijn idee geen goed gevoel hebben voor de negativiteit die zij inbrengen, geen respect hebben voor anderen, nog veel te veel op zichzelf gericht zijn?”
“reageer ik niet teveel vanuit mijn eigen opvattingen en hartepijnen? Mag ik ze niet meer vertrouwen en meer verantwoordelijkheid geven om dingen zelf op te lossen? Durf ik dat aan?”
Nieuwe week.
Na een relatief rustige maandag, een heftige dinsdagochtend.
Jochies op de achterbank vliegen elkaar letterlijk in de haren. Het zat er naar mijn idee al een tijd aan te komen. Er moet iets duidelijk worden in hun relatie: zijn ze beste vrienden of niet? En wat betekent dat dan? Na een paar incidenten doordat ze elkaar steeds uitdagen, de mond snoeren en uitschelden is het nog niet klaar.
Ik spreek mezelf moed in: “rustig blijven!. Ja. Kun je nog veilig naar school komen? Ja. Is er gevaar voor de andere kinderen? Nee. Laat gaan dan.” Op hun geroep om ingrijpen antwoord ik: “Nee, ik grijp niet in! Jullie zijn allebei aan het vechten, dus je hebt allebei iets gedaan. Los het dan ook zelf maar op! Ik wil niet dat de andere kinderen te laat op school gaan komen omdat jullie je weer eens niet gedragen.”
Ze stoppen niet.
Op de bank ervoor raken er een paar in lichte paniek: “chauffeur, zet de bus maar langs de kant, ze slaan elkaar helemaal in elkaar!” Ik check via de achterspiegel hoe het er voor staat daar op de achterbank en besluit gewoon door te rijden. “Jongens dit is iets wat ze zelf moeten oplossen, niet iets waar jullie bezorgd om hoeven te zijn. Ik wil dat jullie gewoon op tijd op school komen. Ik ga geen slecht gedrag meer belonen.” Gelukkig snappen ze dat een beetje en keert de rust op die bank wat terug.
Op de achterbank gaat het echter door. “Jongens, even voor de duidelijkheid: jullie lossen dit zelf op. Als het vanmiddag niet is opgelost dan kan je niet met de bus mee, dan moet je je ouders bellen om je van school op te halen. Jullie vechten nu samen, neem je verantwoordelijkheid en los het ook samen op!”
Ze stoppen niet.
Ondertussen zijn we nog maar 10 minuutjes van school. Hoor ik van de achterbank komen: “hé X. laten we maar stoppen, want dit gaat echt uit de hand lopen anders! Laten we allebei stil zijn en ook niets meer zeggen!” Ik glimlach om zoveel verstandigheid ineens. Er klinkt nog wat protest en er wordt nog wat heen en weer gesteggeld, maar uiteindelijk is het dan toch rustig. We kunnen ook iedereen op tijd op school afzetten.
Ik stop tenslotte bij de school van de achterbankjochies. Meestal rennen ze zo snel mogelijk de bus uit, maar nu wordt er wat om me heen gedraald. Ik vraag of er iets is. Twee wat blozende koppies kijken me aan. Ze geven me een hand en zeggen: “sorry voor het incident.”
Ik zeg ben ontzettend blij met dit gebaar. Ze doen het helemaal zelf. Ik zeg ze dat ook, maar vraag toch ook nog even: “én, kunnen jullie vanmiddag met de bus mee?” Ja, hoor we hebben het weer goed gemaakt!” Ik monster de blikken nog eens even. Het klopt wat ze zeggen. Ik steek mijn duim omhoog: “jongens ik ben trots op jullie en ontzettend blij hiermee!”.
De rest van de week blijkt dat het nieuw gevonden evenwicht tussen de jochies, maar ook tussen de kids onderling en met mij nog wat precair is.
Maar het voelt wel als een nieuwe fase. Er is meer rust, meer plezier.
Ik geniet.
En nu maar weer zien wat de komst van de Sint en de kersttijd teweeg gaat brengen. De eerste stress om verlanglijstjes, lootjes trekken & surprise maken is al gesignaleerd.
Read More#indetaxi #balans #positiviteit
#indetaxi #leerlingenvervoer #groepsdynamiek #energie #humeur #dekrachtvanmuziek #dekrachtvanpositiviteit
Ik ben weer chauffeur. Ik geniet van het zelf kunnen rijden en van een groep leerlingen!
#balans
De balans opmaken… waar ik in de zomervakantie mee begonnen ben… is wel klaar.
Ik ben er aan toe om echt met mensen aan het werk te mogen. Ik wil mijn kwaliteiten beter kunnen benutten. En ook economisch weer op eigen benen staan.
#groepsdynamiek
Voorlopig vooral aan het genieten van weer zelf rijden. Maar o, o, o, o! Die leerlingen.. ‘t is wel een pittige groep! Al bij de kennismaking met de ouders van de kinderen, hoor ik dat het de afgelopen jaren al niet makkelijk was deze groep kinderen in één busje. En dat heb ik ook gemerkt vanaf de eerste dag. Ik heb moeite om mijn eigen positieve zelf te blijven in een groepsdynamiek waarin kinderen zo negatief naar elkaar kunnen zijn. Binnenkort meer hierover.
Deze vrijdag was ik echt moe, moe én moe. Ik kon weinig van de kinderen hebben en echt, echt, echt; dat wat ze zich iedere rit (in de ochtend én in de middag) voornemen….. het lukt ze nauwelijks op dit moment.
Ik verheugde me er daarom ook op om vroeg klaar te zijn. Ik had gevraagd geen ritten meer te krijgen na de schoolroute, vanwege een privé-afspraak. Die afspraak ging op het laatste moment niet door, maar dat leek me heerlijk: vrij!!!! rust!!! Met dat mooie weer even lekker naar buiten! Maar… ik voelde niet eens meer de fut om naar buiten te gaan..
#positiviteit #dekrachtvanmuziek
Pling, ping, de boordcomputer: of ik alsjebliefalsjebliefalsjeblief toch nog een rit kon doen. “Oké”, dacht ik: “eentje kan nog wel.”. ………………………. en dat maakte mijn dag weer goed!
Ik bracht een opgewekte jongeman naar een zorgboerderij. We waren meteen in gesprek. Hij vertelde over zijn school, over hoe leuk hij het vond op de zorgboerderij. Maar ook over zijn hobby’s zoals muziek maken. Hij was begonnen met het leren bespelen van een instrument. Op mijn vraag wat hij dan leuke muziek vond, liet hij me via zijn telefoon allerlei muziek horen. We werden er allebei vrolijk van! Voor we het wisten zaten we gezellig samen te zingen, te rocken en te ‘beatboxen’ op oa. “Billy Jean” van Michael Jackson, “Bohemian Rhapsody” van Queen, “Jailhouse Rock” van Elvis Presley en een nummer van Coldplay. We vonden het haast jammer toen we bij de zorgboerderij waren.
“Bedankt voor de gezelligheid!”, zeiden we tegen elkaar.
#balans
Op weg naar huis merkte ik hoe ik door dit ritje veel vrolijker was geworden en dat ik me veel energieker voelde. Dat dus, wat positiviteit met je doet en wat muziek met je kan doen!
Het weekend kon beginnen! Als eerste ben ik maar ns ff lekker gaan sporten en zaterdagmiddag staat er een wandeling in goed gezelschap op het programma!
Read More