Berichten

#indetaxi #loslaten #incident

#indetaxi #loslaten #incident

#indetaxi #proces #reflectie #verantwoordelijkheid #loslaten #stress #pubers #vriendschap #incident

De afgelopen maanden heb ik geworsteld met de kids in mijn bus. Het lukte me maar niet om m’n rust te bewaren in het proces van de kinderen. Ik moest echt even mentaal afstand nemen en eens kritisch in de spiegel kijken. Dat lukte niet meteen, maar al snel werd me duidelijk dat ik worstel met vragen als:
“wil ik negativiteit zoveel aandacht blijven geven?”
“wat kan ik doen/ moet ik iets doen… aan gedrag van bepaalde kinderen, die naar mijn idee geen goed gevoel hebben voor de negativiteit die zij inbrengen, geen respect hebben voor anderen, nog veel te veel op zichzelf gericht zijn?”
“reageer ik niet teveel vanuit mijn eigen opvattingen en hartepijnen? Mag ik ze niet meer vertrouwen en meer verantwoordelijkheid geven om dingen zelf op te lossen? Durf ik dat aan?”

Nieuwe week.
Na een relatief rustige maandag, een heftige dinsdagochtend.
Jochies op de achterbank vliegen elkaar letterlijk in de haren. Het zat er naar mijn idee al een tijd aan te komen. Er moet iets duidelijk worden in hun relatie: zijn ze beste vrienden of niet? En wat betekent dat dan? Na een paar incidenten doordat ze elkaar steeds uitdagen, de mond snoeren en uitschelden is het nog niet klaar.
Ik spreek mezelf moed in: “rustig blijven!. Ja. Kun je nog veilig naar school komen? Ja. Is er gevaar voor de andere kinderen? Nee. Laat gaan dan.” Op hun geroep om ingrijpen antwoord ik: “Nee, ik grijp niet in! Jullie zijn allebei aan het vechten, dus je hebt allebei iets gedaan. Los het dan ook zelf maar op! Ik wil niet dat de andere kinderen te laat op school gaan komen omdat jullie je weer eens niet gedragen.”
Ze stoppen niet.
Op de bank ervoor raken er een paar in lichte paniek: “chauffeur, zet de bus maar langs de kant, ze slaan elkaar helemaal in elkaar!” Ik check via de achterspiegel hoe het er voor staat daar op de achterbank en besluit gewoon door te rijden. “Jongens dit is iets wat ze zelf moeten oplossen, niet iets waar jullie bezorgd om hoeven te zijn. Ik wil dat jullie gewoon op tijd op school komen. Ik ga geen slecht gedrag meer belonen.” Gelukkig snappen ze dat een beetje en keert de rust op die bank wat terug.
Op de achterbank gaat het echter door. “Jongens, even voor de duidelijkheid: jullie lossen dit zelf op. Als het vanmiddag niet is opgelost dan kan je niet met de bus mee, dan moet je je ouders bellen om je van school op te halen. Jullie vechten nu samen, neem je verantwoordelijkheid en los het ook samen op!”
Ze stoppen niet.
Ondertussen zijn we nog maar 10 minuutjes van school. Hoor ik van de achterbank komen: “hé X. laten we maar stoppen, want dit gaat echt uit de hand lopen anders! Laten we allebei stil zijn en ook niets meer zeggen!” Ik glimlach om zoveel verstandigheid ineens. Er klinkt nog wat protest en er wordt nog wat heen en weer gesteggeld, maar uiteindelijk is het dan toch rustig. We kunnen ook iedereen op tijd op school afzetten.

Ik stop tenslotte bij de school van de achterbankjochies. Meestal rennen ze zo snel mogelijk de bus uit, maar nu wordt er wat om me heen gedraald. Ik vraag of er iets is. Twee wat blozende koppies kijken me aan. Ze geven me een hand en zeggen: “sorry voor het incident.”
Ik zeg ben ontzettend blij met dit gebaar. Ze doen het helemaal zelf. Ik zeg ze dat ook, maar vraag toch ook nog even: “én, kunnen jullie vanmiddag met de bus mee?” Ja, hoor we hebben het weer goed gemaakt!” Ik monster de blikken nog eens even. Het klopt wat ze zeggen. Ik steek mijn duim omhoog: “jongens ik ben trots op jullie en ontzettend blij hiermee!”.

De rest van de week blijkt dat het nieuw gevonden evenwicht tussen de jochies, maar ook tussen de kids onderling en met mij nog wat precair is.

Maar het voelt wel als een nieuwe fase. Er is meer rust, meer plezier.
Ik geniet.

En nu maar weer zien wat de komst van de Sint en de kersttijd teweeg gaat brengen.  De eerste stress om verlanglijstjes, lootjes trekken & surprise maken is al gesignaleerd.